Ik ben Daniëlle Verbeek-Paalvast. Jaren liep ik steeds op dezelfde punten vast. Ik voelde mij altijd anders dan de anderen. Jaren heb ik gedacht dat ik dom was.
Onze kinderen waren vanaf baby erg anders, dan andere kinderen. Heel erg gevoelig. Onze dochter was bang van de stofzuiger, de boormachine, de telefoon die af ging, een vliegtuig wat overvloog, van alles. Het waren echte huilbaby’s, maar ontwikkelden zich sneller dan leeftijdsgenoten. Onze dochter was prematuur geboren, maar na een half jaar merkten we daar eigenlijk niks meer van.
Onze dochter was extreem vroeg zindelijk en later onze zoon ook. Toen onze dochter 19 maanden oud was, werd ze overal al ruim 2 jaar geschat. Vooral haar woordenschat was bijzonder hoog voor haar leeftijd. Ze snapte echt veel en we konden ook afspraken met haar maken.Toen ze naar de peuterspeelzaal ging kregen we steeds te horen dat ze eigenlijk niks deed (wist ik toen maar wat ik nu weet). Ze maakten zich zorgen, want ze wilde niks. Puzzelen deed ze thuis graag, maar daar niet. Tot op een dag ik zag welke puzzels ze aangeboden kreeg. Een houten puzzel van 6 stukjes….. thuis puzzelde ze al 250-500 stukjes.
Toen onze dochter 3 jaar was, kwam onze zoon. Een pittige baby, met 1,5 jaar echt duidelijk een snelle, slimme peuter. Met een belachelijke woordenschat.
Met 4 jaar naar de basisschool. Verschrikkelijk vond ze het. Op school bleek ze niks te doen, niks te zeggen en deed niet mee. Thuis was ze altijd bezig. Knutselen, spelen, altijd bezig. Ze had vaak buikpijn, hoofdpijn en was ziek, zwak of misselijk. Ik opperde op school of ze misschien hoogbegaafd kon zijn, na wat zoekwerk over mijn zorgen. Ik werd keihard uitgelachen, maar toch liet het mij niet los. Onze dochter liet op school niet zien wat ze thuis kon.
Onze zoon wilde graag leren op school. De peuterspeelzaal gaf ons het advies dat hij echt met 3,5 jaar naar de basisschool moest, maar helaas kregen we dat niet voor elkaar. Met 4 jaar ging hij naar de basisschool; wat een verdriet de 1e dag….. wat viel het hem tegen. De ib-er gaf direct aan dat hij wat andere werkjes moest krijgen, hij was volgens haar een slim kind.
Nog steeds alle kenmerken van hoogbegaafdheid, maar op school wilde het met onze oudste niet vlotten. Volgens de juf was ze dommer dan wij dachten. Wij stelden een IQ-test voor, want tenslotte zegt dat wat meer. Een IQ-test krijg je niet zo maar; dat was snel duidelijk. Onze zoon had overigens geen IQ-test nodig van de ib-er; die was gewoon al slim. Het gevecht leek gestart te zijn.
Na hobbels, observaties en testen bleken beiden kinderen hoogsensitief en hoogbegaafd. Daar zaten we dan …….Ik ben er alles over gaan lezen, compleet ingedoken, ik wilde onze kinderen helpen. Hoe? Dat wist ik nog niet, maar wat was er nog weinig bekend. Ik beet me in alle stof vast. Ondertussen liep ik compleet vast op mijn werk. Alle zorgen werden ook ineens teveel leek het. Op dat moment kreeg ik voor het eerst van de maatschappelijk werker te horen dat ze met mij niet zoveel kon. Mijn hoge IQ zat haar in de weg. Hoge IQ….IK?? Ik verklaarde dat mens echt voor gek, we hadden immers wel 2 hoogbegaafde kinderen, maar dat was ik niet. Dacht ik…….. Ging naar lezingen, volgde een opleiding tot hoogbegaafde coach en wat werd het ineens duidelijk. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Ik hoop dat geen enkel kind en ouders de weg die wij bewandeld hebben over moet doen. Dat gun ik niemand.
Na 2 jaar is volgens deskundigen de IQ-test niet meer geldig…Alsof IQ kan dalen… Na 2 jaar blijken onze kinderen uitzonderlijk begaafd. IQ >145. Met alle bijpassende problematiek.
Inmiddels begeleid ik hoogbegaafde kinderen en hun ouders op verschillende vlakken. Stuk voor stuk parels van onze maatschappij, die met hulp en begeleiding uit mogen groeien tot het allermooist, zichzelf!